The Role of Linguistic Context in Determining and Preferring the Meaning of the Words Jaml, Jamīl, and Jamāl

Document Type : Original Research

Author
. Assistnt Professor, Department of Islamic Education, Farhangian University, Tehran, Iran.
Abstract
Context is the collection of explicit and implicit clues within a text that gives meaning and direction to words within a sentence. Contextualization and discovering the meaning of a word based on the verse's context is a necessary prelude to understanding the intent of the verses of the Holy Quran. For this purpose, after understanding the semantic range and distinguishing the primary and secondary meanings of a word, the explicit and implicit clues in the surrounding content of the word are analyzed to prefer the most appropriate instance and meaning of the word. This study, using a critical and analytical approach, explores the derivatives of the root (Jaml). After understanding the depth of meaning and recognizing its primary and secondary uses, the verse or verses surrounding the word (Jaml) are analyzed to find an answer to the question: What is the most appropriate meaning for the derivatives of the word (Jaml) considering the context of the verse and its surrounding content? The result indicated that, contrary to the opinion of most commentators, the use of Jamāl and Jamīl in the Quran does not mean beauty, elegance, comeliness, and goodness; rather, it is better to consider the meaning of (a harmonious, organized, and balanced set) for it. Also, taking the meaning of rope or cord for the word (Jaml) in the phrase "Wa Lakum fīhā Jamāl" (al-Naḥl/6) is more appropriate because this meaning is more consistent with the context of the verse.

Keywords

Subjects


*قرآن کریم.
1. آلوسی، سید محمود، (1415)، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، بیروت: دارالکتب العلمیه.
2. ابن کثیر، اسماعیل بن عمرو، (1419)، تفسیر القرآن العظیم(ابن کثیر)، دارالکتب العلمیه، منشورات محمدعلی بیضون، بیروت.
3. ابن مرار شیبانی، ابوعمرو، (1975)، تحقیق إبراهیم الابیاری و دیگران، قاهره: الهیئه العامه لشؤون المطابع الأمیریه.
4. ابن منظور، محمد‌‌ بن ‌‌مکرم، (1405 ق)، لسان العرب، قم: نشر ادب حوزه.
5. ابن‌‌عاشور، محمد ‌‌بن ‌‌طاهر، (1420ق)، التحریر و التنویر، بیروت: موسسه التاریخ‌.
6. احمد بن فارس بن زکریا، (1404ق)، معجم مقاییس اللغه، به کوشش عبدالسلام محمد، قم: دفتر تبلیغات.
7. ایزوتسو، توشیهیکو، (۱۳۶۰ش)، ساختمان معنایی مفاهیم اخلاقی-دینی در قرآن، ترجمۀ فریدون بدره‌ای، تهران: قلم.
8. الهیان، لیلا، (1391)، «بررسی اهمیت بافت در پژوهش‌های ادبی»، پژوهش‌های ادبی، ش 36و37.
9. بابایی، علی‌اکبر، (1379)، روش‌شناسی تفسیر قرآن، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
10. پاکتچی، احمد، (۱۳۹۶ش)، «رویکردی ریشه‌شناختی به مادۀ قرآنی عزم، پژوهش‌های زبان‌شناختی قرآن»، 12 (2): 22-1.
11. پالمر، فرانک. (1385). نگاهی تازه به معناشناسی. ترجمه کورش صفوی. چاپ چهارم. تهران: آگاه.
12. ترکاشوند، فرشید؛ ناگهی، نسرین، (1392)، «تحلیل مقایسه‌ای سازوکار قرینه و بافت زبانی در فهم متن»، پژوهش‌های ترجمه در زبان و ادبیات عربی، دوره 3، ش9، ص55-70.
13. جادالرّب، محمود. (1413ق). «نظریّه الحقول الدّلالیه و المعاجم اللّغویه عند العرب». مجمع اللّغه العربیّه. ش 71. ص 258ـ213.
14. جفری، آرتور، (1386)، واژه‌های دخیل در قرآن مجید، ترجمه فریدون بدره ای، تهران، توس.
15. حماسه عبد‌اللّطیف، محمّد. (2000 م.). النحو و الدلاله. الطبعه الأولی. القاهره: دار الشّروق.
16. رازی، فخرالدین، (1405ق)، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
17. زمخشری، محمود‌‌بن‌‌عمر، (1407ق)، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت: دار الکتاب العربی.
18. ستوده نیا، محمدرضا، و قاسم نژاد، زهرا. (1391). تأثیر بافت کلام بر ترجمه قرآن کریم. پژوهشنامه قرآن و حدیث، 0 (11). https://sid.ir/paper/119688/fa.
19. سعیدی روشن، محمدباقر، (1383)، «از متن تا معنا»، روش‌شناسی علوم انسانی، شماره 11، دوره 39.
20. سلیمانی، فاطمه، (1395)، «سیاق و تأثیر آن بر مفهوم واژگان سوره مبارکه مائده»، پایان‌نامه ارشد، گروه الهیات دانشگاه یاسوج.
21. سیوطی، جلال‌الدین، (1404)، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، قم.
22. شوکانی، محمد بن علی، (1414)، فتح القدیر، دار ابن کثیر، دار الکلم الطیب، دمشق، بیروت.
23. صفوی، کورش، (1384)، فرهنگ توصیفی معناشناسی، تهران: فرهنگ معاصر.
24. طباطبایی، سید محمدحسین، (1417ق)، المیزان فی تفسیر القرآن، قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
25. طبرسی، فضل بن حسن، (1372)، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، انتشارات ناصرخسرو، تهران.
26. طوسی، محمد ‌‌بن ‌‌حسن‌، (1367)، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
27. طیب حسینی، سید محمود، (1393)، درآمدی بر مفردات قرآن، تهران: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
28. علموش، خلود، (1388)، گفتمان قرآن: بررسی زبان‌شناختی پیوند متن و بافت قرآن، ترجمه حسین سیدی، تهران: سخن.
29. عون، نسیم. (2005م). «الألسنیّه». الطبعه الأولی. بیروت: دار الکتاب العربی.
30. فضل‌الله، سید محمدحسین، (1419)، تفسیر من وحی القرآن، دار الملاک للطباعه و النشر، بیروت.
31. فیض کاشانی، ملا محسن، (1415)، تفسیر الصافی، انتشارات الصدر، تهران.
32. قرائتی، محسن، (1383)، تفسیر نور، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، تهران.
33. قرائی سلطان‌آبادی، احمد؛ (1398)، «خوانشی نو از تأویل در قرآن بر اساس اصل لغوی آن»، تأویلات قرآنی، شماره 3، ص116-9.
34. قرطبی، محمد بن احمد، (1364)، الجامع لأحکام القرآن، انتشارات ناصرخسرو، تهران.
35. کافی موسوی، اباذر، 1401، «نقش ارتکاز در نادیده انگاری معنای اصلی واژگان»، تحقیقات و علوم قرآن و حدیث.
36. کنعانی، سید حسین، (1384)، «سیر تحول کاربرد سیاق در تفسیر»، مشکات، دوره 24، ش 2، ص28-42.
37. مصطفوی، حسن، (1368ش)، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
38. مصطفی، عباسی مقدم؛ سازجینی، مرتضی؛ موسوی، سید محمد، (1398)، «واکاوی نظریه اصل معنایی در معجم المقاییس اللغه ابن فارس و التحقیق فی کلمات القرآن الکریم مصطفوی»، مطالعات ادبی متون اسلامی، شماره 1، ص۷۷ – ۱۰۱.
39. مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، (1374 ش)، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه.
40. نیازی، شهریار و مهین حاجی‌زاده. (1385). «پدیده چندمعنایی در زبان عربی». مجلّه دانشکده ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 177. ص 96ـ77.