جستجو در:
دوره 9، شماره 18 - ( 1401 )
جلد 9 شماره 18 صفحات 203-172 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Farahmand Haromi F, MOHTADI H, PourAbed M J. ethodology of exaggeration style in the translation of the appointed restrictions in Nahj al-Balagha based on Catford's theory of formal structural changes (a case study of Shahidi and Foladvand's translation). QHTS 2023; 9 (18) :172-203
URL: http://qhts.modares.ac.ir/article-10-67699-fa.html
URL: http://qhts.modares.ac.ir/article-10-67699-fa.html
فرهمند هارمی فروغ، مهتدی حسین، پورعابد محمد جواد. روش‌شناسی اسلوب مبالغه در ترجمه قیود منصوب در نهج‌البلاغه بر اساس نظریه تغییرات صوری ساختاری کتفورد (مطالعه موردی ترجمه شهیدی و فولادوند). جستارهای قرآنی و حدیثی مدرس. 1401; 9 (18) :172-203
1- دانشجوی دانشگاه خلیج فارس بوشهر
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه خلیج فارس، بوشهر ،mohtadi@pgu.ac.ir
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه خلیج فارس، بوشهر ،
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
چکیده: (1629 مشاهده)
اسلوب مبالغه به عنوان یکی از پربسامدترین اسلوب‌های نحوی، با نهفته‌های معنایی فراوان، همواره مورد توجه مترجمان بوده است. بررسی ترجمۀ این اسلوب در نهج‌البلاغه که کتابی آمیخته با عباراتی فصیح و بلیغ است، اهمیت به‌سزایی دارد؛ از سوی دیگر نظریۀ کتفورد به عنوان نظریه‌ای دقیق و موشکافانه در ترجمه، می‌تواند معیار و مقیاس مطلوبی برای واکاوی معنایی ترجمه‌های نهج‌البلاغه در اسلوب مبالغه باشد. این اسلوب در ساختارهای صرفی، نحوی و بلاغی کاربرد دارد؛ اما از آن‌جا که یکی از موارد استفاده در ساختارهای نحوی، در قیود منصوبیِ حال و تمییز و مفعول‌مطلق است، این پژوهش کوشیده است، با روش توصیفی-تحلیلی، این ساختارها را از دل نهج‌البلاغه استخراج و بر این نظریه تطبیق دهد تا میزان مطابقت یا عدم مطابقت برابر نهادهای موجود در زبان فارسی، در برابر ساختارهای تأکیدی زبان عربی، در دو ترجمۀ شهیدی و فولادوند - به عنوان دو ترجمه که از نظر ادبی جایگاهی ویژه دارند- مشخص شود. پس از واکاوی‌های انجام شده در ترجمۀ این دو ساختار، مشاهده شد، با وجود موارد بی‌شماری از تمییز محول از فاعل یا مفعول، حال مؤکد و مفعول مطلقِ موجود در نهج‌البلاغه، با بار معنایی مبالغه، مترجمان نتوانسته‌اند بر مبنای این نظریه، معنای مبالغه را از زبان مبدأ به زبان مقصد به خوبی، منتقل کنند. گرچه در ارکان زبان فارسی، ساختارهای مبالغه؛ همچون زبان عربی وجود ندارد؛ اما در برخی موارد، با کمک ترکیب‌های مبالغه‌ساز و استفاده از قیود تأکیدی، سعی شده است تا اندازه‌ای این مبالغه بیان شود؛ ولی در مجموع، بازتاب معنای مبالغه در این ساختارهای نحوی، به نوعی ابتر باقی مانده است.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
هنر و علوم انسانی (عمومی)
دریافت: 1401/12/4 | پذیرش: 1402/1/12 | انتشار: 1401/12/10
دریافت: 1401/12/4 | پذیرش: 1402/1/12 | انتشار: 1401/12/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |