1- استاد حق التدریس گروه زبان انگلیسی دانشگاه آزاد نیشابور و پیام نور فیروزه
2- استاد گروه زبانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی/ معاون دانشجویی دانشگاه علامه
چکیده: (9714 مشاهده)
در مطالعات ترجمه، معنا در مرکزیت فعالیت ترجمه قرار دارد. از آنجا که زبانشناسی نقشگرای نظاممند،زبان را منبع بالقوهای از معنا (منبع معناسازی) قلمداد میکند، اینگونه استدلال میشود که این دستور، ابزار سودمندی برای ترجمه فراهم میکند. در مدل نقشگرای نظاممند هر متنی سه نوع معنا یا فرانقش را کدگذاری میکند. به لحاظ سنتی، مترجمان و ارزیابان ترجمه اغلب روی یک بعد از معنا یعنی معنای انگارهای، بویژه معنای تجربی تمرکز کردهاند.این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی در چهارچوب دستور نقشگرای نظاممند، به بررسی شیوه تبادل معنا بر اساس معنای بینافردی در گفتگوی بین خداوند متعال و ابلیس در چهار سوره (أعراف، حجر، إسراء، ص) و نقش آن در ترجمه قرآن میپردازد.نتایج نشان میدهد، مترجم قرآن با در نظر گرفتن مؤلفههای تشکیلدهنده بند در مقام تبادل، و آگاهی از تحلیل فرانقش بینافردی متن، مدل مناسب و ملموسی برای بررسی شیوه تبادل معنا در اختیار خواهد داشت و به خوبی قادر خواهد بود کیفیت ترجمه خود را با توجه به سازوکار بهکار رفته در تحلیل ارزیابی کند. لیکن با توجه به ویژگیهای خاص زبان قرآن، وحدت شبکهای آیات، وجود وجوه و لایههای معنایی متعدد متن و در نتیجه نهایتناپذیری قرآن این رویکرد بهطور کلی نمیتواند به طور بایسته در حوزه تفسیر قرآن راهگشا باشد.
نوع مقاله:
مقاله تحقیقاتی |
موضوع مقاله:
زبان و ادبیات عربی دریافت: 1394/8/13 | پذیرش: 1394/11/3 | انتشار: 1394/11/20