با این‌که ترجمه داریوش شاهین از نهج البلاغه، جزء اولین­ ترجمه­های معاصر است؛ اما کم‌تر توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده است. پژوهش حاضر در صدد است تا با روشی تحلیلی- توصیفی و با استناد به نظریه گرایش­های ریخت­شکنانه آنتوان برمن (2010) و با رویکرد مقابله­ متن مبـدأ و مقصد، بخشی از این ترجمه- یعنی نامه حضرت علی (ع) به امام حسن (ع)- را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد و میزان چرایی ریخت شکنی­های موجود در آن را نشان دهد. در این پژوهش مشخص شد که در ترجمه شاهین، مواردی چون عقلایی­سازی، واضح­سازی، اطناب، تضعیف کیفی و کمّی، آراسته­سازی، تخریب ضرب‌آهنگ متن و تخریب سیستم­بندی­های متن، به شکل معناداری دلالت­های متن اصلی را دچار تغییر کرده است.