ترجمه فارسی محمّد یزدی از ترجمه‌های مشهورِ قرآن در سال­های اخیر است که با استقبال گسترده­ مردم ایران نیز مواجه گردید. این ترجمه،­ نه ترجمه­ای معادل صِرف است و نه تفسیری و آزاد. این در حالی است که مترجم نیز به نوع ترجمه خود تصریح ننموده است. اما با بررسی اجمالی ترجمه، قابل دریافت است که روش ترجمه­ وی، وفادار- معنایی و احیاناً تفسیری و آزاد بوده است. هدف این مقاله، آسیب­شناسی موضوعیِ ترجمه­ مذکور، بر اساس روش توصیفی- تحلیلی آمیخته با نقدی است که در موارد بسیاری،  نیازمند بازنگری و اصلاح مجدد است.  اگرچه مترجم تلاش فراوان نموده تا جانب امانت­داری را نگه دارد؛ امّا ناخواسته، امانت، تحت­الشعاع شیوایی بیان قرار گرفته است. بارزترین نمود این عدم وفاداری در خصوص اضافه­های تفسیری، خارج از پرانتز است که به­وفور انجام شده است. آزادی مترجم در نوسان بین روش معادل و معنایی و احیاناً تفسیری و آزاد، سبب بروز اشکالات و آسیب­هایی در ترجمه وی گردیده که از جمله آن‌ها می­توان به اشکال در برگردان تعابیر صرفی، نحوی، عدم رعایت امانت در افزوده­های تفسیری و ... اشاره نمود.