Considering the time and place of Quranic revelation as a criterion for evaluating and critiquing exegetical interpretations

Authors
M. Balador 1
A. Mirjalili 2
A. zarezardini 3
1 PhD student of Quranic Sciences and Hadith, Faculty of Theology and Islamic Studies, Meybod University, Meybod, Iran
2 Professor, Department of Quranic Sciences and Hadith, Faculty of Theology and Islamic Studies, Meybod University, Meybod, Iran
3 Associate Professor, Department of Quranic Sciences and Hadith, Faculty of Theology and Islamic Studies, Meybod University, Meybod, Iran
Abstract
Understanding the verses of the Quran requires tools and contextual clues that interpreters must utilize. One such clue is familiarity with the time and place of revelation. This knowledge, along with an understanding of the political, social, cultural, and geographical conditions of the Arabian Peninsula during the revelation era, serves as a non-verbal key to interpreting the verses. Neglecting the element of time and place can lead to incomplete or contradictory interpretations, whereas attention to it facilitates a coherent understanding of Quranic concepts, the Prophet’s (PBUH) educational methodology, and the historical context of revelation. This descriptive-analytical study seeks to answer how knowledge of the time and place of revelation can be used to critique interpretive opinions. The findings indicate that such knowledge plays a pivotal role in correctly understanding the divine text, influencing the identification of verse referents, precise lexical meanings, and assessing the validity of narratives on the occasions of revelation (Asbāb al-Nuzūl). Additionally, it serves as a criterion for evaluating interpretive validity in two ways: a) Positive function: providing a historical framework to accurately understand context, lexical implications, surah objectives, and identifying contemporary trends; b) Negative function: critiquing and invalidating fabricated Asbāb al-Nuzūl narratives. Ignoring the time and place of revelation traps interpreters in four pitfalls: imposing specific referents on general concepts, false contextual unity, incorrect historical analysis, and accepting fabricated narrations. Moreover, recognizing the chronology of revelation is key to understanding the Quran’s wisdom at three levels: legislative (identifying abrogating and abrogated verses), sociological (gradual law revelation), and the educational development of Islamic society.

Keywords

Subjects

ـ قرآن، ترجمۀ محمدمهدی فولادوند، تهران: دارالقرآن الکریم (دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی)، 1415ق.
1. ابن جوزی، عبدالرحمان بن علی، زاد المسیر ، بیروت، دار الکتاب العربی، 1422ق.
2. ابن هشام معافری، عبد الملک بن هشام، السیره النبویه، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.
3. ابن عطیه اندلسی، عبدالحق بن غالب، ‌المحرر الوجیز، به کوشش عبدالسلام عبدالشافی محمد، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1422 ق. ‌
4. آلوسی، سیدمحمود، روح المعانی، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1415ق.
5. بهجت‌پور، عبدالکریم، همگام با وحی، قم، موسسه تمهید، 1390ش.
6. بیضاوی، عبد الله بن عمر، أنوار التنزیل، بیروت‌، دار احیاء التراث العربی، 1418ق‌.
7. ثعلبی نیشابوری، ابو اسحاق احمد بن ابراهیم‌، الکشف و البیان، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ‌1422ق‌.
8. رجبی، محمود، روش تفسیر قرآن، مؤسسۀ پژوهشی حوزه و دانشگاه، قم، 1383ش.
9. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، الدر المنثور، قم، کتابخانه مرعشی، 1404ق.
10. طباطبایی، محمدحسین، المیزان، قم، جامعه مدرسین، 1417ق.
11. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، تهران، ناصرخسرو، 1372ش.
12. طبری، محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار المعرفه‌، 1412 ق.
13. فتاحی دولت‌آبادی، طیبه، بررسی سیر تبلیغی و تربیتی پیامبر(ص) از مکه به مدینه با توجه به فضای نزول سوره‌های ابراهیم، نوح و محمد، پایان نامۀ ارشد رشتۀ علوم قرآن و حدیث، دانشگاه پیام نور استان قم، 1397ش.
14. فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر ، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، 1420ق.
15. فرات کوفی، فرات بن ابراهیم، التفسیر، تهران، وزارت ارشاد اسلامی، 1410ق.
16. فضل الله، سید محمد حسین، ‌تفسیر من وحی القرآن‌، بیروت‌، دار الملاک، 1419 ق‌.
17. مسلم بن حجاج، الصحیح، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.
18. مصباح الشریعه [منسوب به امام ششم: جعفربن محمد(ع)]، بیروت، اعلمی، 1400ق.
19. مظهری، محمد ثناءالله‌، التفسیر المظهری‌، پاکستان، مکتبه رشدیه‌، 1412 ق‌.
20. ‌مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، اسلامیه، 1374ش.
21. ملّاحویش آل غازی، عبدالقادر، بیان‌المعانی، دمشق، مطبعه الترقی، 1382ق.
22. میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه، معارج التفکر و دقائق التدبر، دمشق، دارالقلم، ۱۴۲۰ق.
23. میرجلیلی، علی محمد، روش و مبانی فقه الحدیث، یزد، دانشگاه یزد، 1395ش.
Quranic and Hadith Researches of Modares
Volume 11, Issue 20
August 2025
Pages 217-244