A reviw on the Haddad Adel’s Persian translation of the holy Quran from the perspective of conceptual translation

Abstract
After translating the Quran, review of the translation methods was also considered by translators, especially in the last half century. This serious concern to different ways of translations indicates the positive attitude of linguists and translation scholars to achieve a perfect, loyal and desirable translation. Gholam-Ali Haddad-Adel is one of the translators of the Quran which considered the kind of his translation as "concept to concept", but with focusing at structure and content of this translation, it is understood that he is not only bound to the original text but has a attention to the target language and its structures as much as possible. The purpose of this paper is to provide evidence and clear examples about his conceptual theory to show that the translation in addition to the conceptual meaning, in many cases is a literal, faithful and honest translation. The most important result of this paper is that the mentioned translation, in addition to relying on the rich Persian prose and its clearness, in the belief of translator to the conceptual translation method, often is in accordance and equivalent with the structure and linguistic of the origin language (the Quran). In this translation many indicators can be found which are against the conceptual approach.

Keywords


* قرآن‌کریم
1- آذرنوش، آذرتاش و رحمتی، محمّدکاظم و هاشمی، سیداحمد، ترجمه­ قرآن: مبانی نظری و سیر تاریخی، ط1، تهران: کتاب مرجع، (1389ش).
2- آلوسی، شهاب‌الدین محمودبن عبدالله الحسینی،روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی، تحقیق: علی عبد الباری عطیة، ط1، بیروت: دار الکتب العلمیة، (1415هـ).
3- انصاریان، حسین، ترجمه­ قرآن کریم، ط 1، قم: اسوه، (1383ش).
4- تفتازانی، سعدالدین، شرح المختصر، ط 6، طهران: إسماعیلیان، (1389 1431هـ).
5- حدّادعادل، غلامعلی، ترجمه قرآن کریم، ط 3، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، (1390ش).
6- خرمشاهی، بهاءالدین، ترجمه­ قرآن کریم، ط3، تهران: انتشارات جامی و نیلوفر، تابستان (1376ش).
7- دانشنامه جهان اسلام، زیر نظر غلامعلی حدّادعادل، تهران: بنیاد دائرة المعارف اسلامی، (1375ش).
8- دعاس، أحمدعبید وحمیدان، أحمد محمد والقاسم، إسماعیل محمود، إعراب القرآن الکریم، ط1، دمشق: دارالمنیر ودارالفارابی، (1425هـ).
9- راغب أصفهانی، حسین‌بن‌محمّد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: صفوان عدنان داودی، ط1، بیروت: دارالعلم، (1412هـ(.
10- رامیار، محمود، تاریخ قرآن، تهران: امیرکبیر، (1385ش).
11- زمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ط3، بیروت: دارالکتاب العربی، (1407هـ).
12- سبکی، بهاء‌الدین، عروس الأفراح فی شرح تلخیص المفتاح، التحقیق: الدکتور عبدالحمید هنداوی، ط1، بیروت: المکتبه العصریه للطباعه والنشر، (1423هـ - 2003م).
13- صافی، محمودبن عبدالرحیم، الجدول فی إعراب القرآن الکریم، ط4، دمشق: دار الرشید و بیروت: مؤسسه الإیمان، (1418هـ).
14- طباطبایی، محمدحسین، ترجمه المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه محمدباقر موسوی، ط5، قم: دفتر انتشارات اسلامی، (1383ش).
15- طبرسی، فضل‌بن‌حسن، ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ترجمه علی کرمی، ط1، تهران: انتشارات فراهانی، (1360ش).
16- طنطاوی، سیدمحمّد، التفسیر الوسیط للقرآن الکریم، بی­مک: بی­نا، (بی­تا).
17- قلی­زاده، حیدر، مشکلات ساختاری ترجمه قرآن، ط1، تبریز: دانشگاه تبریز، (1380ش).
18- نیشابوری (سورآبادی)، ابوبکر عتقیق بن محمّد، تفسیر سورآبادی، مصحّح: علی اکبر سعیدی سیرجانی، ط1، تهران: نشر نو، (1381ش).
19- هاشمی، السیّدأحمد، جواهرالبلاغه فی المعانی والبیان والبدیع، ط1، بیروت: دارالکتب العلمیة، (1418هـ 1998م).
20- جواهرى، سیدمحمّدحسن، «پژوهشی در اصول، مبانی و فرایند ترجمه قرآن»،  نشریه پژوهش و حوزه، سال پنجم، شماره 19 و 20، پاییز و زمستان، (73 49)، (1383ش).
21- رضایی اصفهانی، محمدعلی، «روش­ها و سبک­های ترجمه­ قرآن»، مجله­ ترجمان وحی، شماره­ 15، (61 33)، (1383ش).
22- رضایی باغ­بیدی، حسن، «نگاهی گذرا به ترجمه­ متون مقدس و ترجمه­های قرآن»، نشریه معارف، دوره­ 21، شماره­ 1، فروردین و تیر، (47 31)، (1384ش).
23- رکنی یزدی، محمدمهدی، «بایستگی ترجمه­ قرآن در گذر زمان با نگاهی به ترجمه­ غلامعلی حدّادعادل»، مجله­ مشکوة، شماره­ 111، (16 1)، (1390ش).
24- ناصری، مهدی، «قرآن‌کریم با ترجمه­ محمدعلی رضایی اصفهانی و همکاران، ترجمه معاصر وفادار به زبان فارسی»، دو فصلنامه مطالعات ترجمه قرآن و حدیث، دوره 1، شماره 1، بهار و تابستان، (177 147)، (1393ش).