اسلوب عطف یکی از پرکاربردترین اسلوب­ها در زبان عربی به­ویژه در قرآن کریم است که با پیوست عبارتی به عبارت دیگر، مانع از تکرار گردیده و سبب ایجاز در کلام می­گردد. اصل  بر این است که"معطوف­علیه"  به عنوان عبارت نخستِ این اسلوب و "معطوف"  به عنوان  عبارت پسین در کنار یکدیگر قرار می­گیرند. اما گاهی میان این دو عبارت به ­وسیله عبارتی که متعلق و متکی بر هر دو آن­ها است، جدایی می­افتد. بر اساس این پژوهش، این پدیده دارای کارکردی معنایی بوده و در واقع بیانگر تفاوت میان معطوف­علیه و معطوف در برخورداری از معنای حکم مشترک­فیه [حدث کلام + عبارت فاصل] است. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این پدیده در ترجمه آیاتی از قرآن کریم پرداخته است. نتیجه بررسی­ها حاکی از آن است که این امر  به عنوان یک پدیده شاخص معنایی، مورد شناخت و توجه مترجمان قرار نگرفته و جز در موارد معدودی به انتقال معنای حاصل از آن اهتمام نشده است. در این میان، ترجمه­های تفسیری و ارتباطی که دست بازتری نسبت به ترجمه­های تحت­اللفظی دارند، واکنش بهتری در مواجهه با این پدیده داشته­اند.