دوره 9، شماره 18 - ( 1401 )                   جلد 9 شماره 18 صفحات 101-65 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانش آموخته سطح ۴ حوزه علمیه قم / دانشجوی دکتری اخلاق اسلامی دانشگاه معارف اسلامی قم ، javad.gh313@gmail.com
2- کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه تربیت مدرس تهران / دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه امام صادق پردیس خواهران تهران.
چکیده:   (1485 مشاهده)
یکی از اسلوبهای قرآن کریم «معطوفعلیه: لام تعلیل+فعل مضارع (مصدر موؤل مجرور به لام و متعلق به فعل موجود یا مقدر در آیه)؛ واو+ معطوف: لام تعلیل+ فعل مضارع (مصدر موؤل مجرور متعلق به فعل معطوف‌علیه)» است. در این اسلوب معطوف‌علیه و معطوف با توجه به این که لام تعلیل بر سر آنها آمده علت برای فعل متعلق خود در آیه می‏باشند. گاهی در این اسلوب معطوفعلیه ذکر و گاهی حذف می‏شود؛ از آنجا که خداوند حکیم است، حذف معطوف‌علیه در این اسلوب حکمتی دارد. مقاله پیش‎رو با روش تحلیلی-توصیفی به بررسی این حکمت و تاثیر آن در ترجمه این آیات پرداخته که یافته‌ها و نتایج آن بدین‌ شرح ‌است: حکمت عدم ذکر معطوفعلیه وجود اسراری است که در مقام تخاطب نمیگنجیده، از این رو خدای متعال برای رعایت حال عموم مخاطبین، معطوفعلیه را حذف نموده، نگارنده حکمت حذف موضوعات این آیات را تحلیل نموده، از جمله این که موضوعات آیات در مقام بیان علل احکام تکوینی و تشریعی و یا جبر و اختیار است که برای عموم مردم قابل درک نیست. از این رو خدای متعال برای رعایت مقام تخاطب عموم افراد معطوفعلیه را حذف نموده است. ترکیب این آیات اینگونه است: واو عاطفه، لام تعلیل+ فعل مضارع موؤل(جار و مجرور) عطف بر معطوفعلیه مقدر(جار و مجرور) که متعلق به فعل مذکور یا مقدر در آیه است. این نحوه ترکیب، در ترجمه آیات مخاطب را آگاه می‌کند که معطوف مذکور در آیه تعلیل نهایی برای فعل متعلق لام تعلیل نیست و غایات والای علاوه بر آن در آیه وجود دارد که حذف شده‌ است.


 
متن کامل [PDF 1058 kb]   (727 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: هنر و علوم انسانی (عمومی)
دریافت: 1401/6/2 | پذیرش: 1401/12/6 | انتشار: 1401/12/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.