دوره 10، شماره 19 - ( 1402 )
جلد 10 شماره 19 صفحات 53-25 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه شهید مدنی آذربایجان ، m.bakhshi8@gmail.com
چکیده: (186 مشاهده)
صحیفه سجادیه از برجستهترین و ارزشمندترین کتب دعایی است که آثار روحی و روانی و تربیتی بالایی بر خوانندگانش دارد. اهمیت و جایگاه این کتاب ارزشمند، لزوم توجه به ترجمه صحیح آن و نقد ترجمههای انجام شده را ایجاب میکند تا بهترین ترجمهها شناسایی و به خوانندگان معرفی شود که بتوانند به راحتی مفاهیم والای آن را درک نمایند. از این رو در پژوهش حاضر، بررسی ترجمه این کتاب بر اساس روش توصیفی ـ تحلیلی و با تکیه بر نظریه نیومارک، در دو مؤلفه انتقال و بومیسازی انجام شده است. نتایج پژوهش، نشانگر این است که آیتی و بلاغی، بیشترین میزان انتقال و فیض الاسلام، کمترین استفاده را از فرآیند انتقال داشته است. بیشترین فرآیند بومیسازی در ترجمه بلاغی و کمترین در ترجمه فیض الاسلام مشاهده میشود. مقایسه این دو بررسی هم نشانگر آن است که آیتی و بلاغی بیشترین میزان انتقال و بومیسازی را به کار بردهاند و فیض الاسلام کمترین میزان انتقال و بومیسازی و از این جهت ترجمه فیض الاسلام، ترجمهای شایسته است. انواع راهبردهای بومیسازی که مترجمان در ترجمه صحیفه سجادیه بهکار بستند عبارتند از: 1. تبدیل تاء گرد به تاء مبسوط. 2. افزودن علامت جمع فارسی به واژه عربی. 3. استفاده از دیگر مشتقات واژه عربی. 4. جابجا کردن موصوف و صفت. 5. افزودن پسوند فارسی به واژه عربی. 6. تبدیل شکل جمع واژه به مفرد. 7. استفاده از شکل دیگر جمع واژه. 8. حذف نشانههای عربی از واژه. 9. تبدیل «تای گرد» به «هـ» فارسی و 10. ساخت فعل ترکیبی فارسی با استفاده از ریشه فعل عربی.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
هنر و علوم انسانی (عمومی)
دریافت: 1402/5/13 | پذیرش: 1402/10/9 | انتشار: 1402/6/10
دریافت: 1402/5/13 | پذیرش: 1402/10/9 | انتشار: 1402/6/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |