ژان پل وینه و ژان داربلنه از ایده­پردازان مشهور نقد ترجمه در کتاب خود، "سبک شناسی تطبیقی فرانسوی و انگلیسی: یک روش برای ترجمه" (1995)، روش‌ها و معیارهای هفت‌گانه‌ای را برای ترجمه معرفی می‌کنند که هر مترجمی خواه ناخواه از  آن‌ها استفاده می‌کند و بهره‌گیری مترجم از هریک از این روش‌ها و بررسی میزان این بهره‌گیری، روش ترجمه مترجم اعم از ترجمه مستقیم و غیرمستقیم را آشکار می‌سازد. این پژوهش در دو بعد نظری و تطبیقی، ابتدا به شرح مؤلفه‌های وینه و داربلنه پرداخته و سپس با روشی توصیفی- تحلیلی نمونه‌هایی از ترجمه موسوی گرمارودی از نامه امام علی (ع) به مالک اشتر (1394) در نهج‌البلاغه را بر پایه روش‌های هفت‌گانه مذکور، مورد بررسی و نقد قرار می‌دهد تا ارزیابی مثبت و دقیقی از کیفیت و روش ترجمه مترجم ارائه دهد. نتیجه نشان می‌دهد که گرمارودی از بین روش‌های هفت‌گانه وینه و داربلنه کم‌تر از رویه‌های مستقیم که عبارت‌ از؛ قرض‌گیری، گرته‌برداری و تحت‌اللفظی است، بهره برده که این موضوع با توجه به مقوله سره‌نویسی و زبان آرکائی گرمارودی در ترجمه، قابل توجیه است؛ کما این‌که چهار تکنیک بعدی که مربوط به روش غیرمستقیم است در ترجمه بیش‌تر به‌کار گرفته شده ‌‌است و این روش به افزایش خوانایی و سلاست ترجمه او کمک کرده‌ است.